Even voor 13:00 stonden 11 coureurs op de startgrid te wachten op het groene licht. Maar door een hapering liet dat groene licht nog even op zich wachten. Hierdoor konden 2 extra coureurs ook nog op de grid achteraan aansluiten.

Er was, achteraf horende, verwarring/onduidelijkheid over op welk circuit we zaten: er was een groep die het stock-car circuit van Baarlo wilden rijden en een andere deel had niet eens door op welk circuit ze überhaupt zaten. Chris was inmiddels vertrokken en uiteindelijk zette men toch maar de achtervolging op Chris in. Zo ergens in Pey zaten we in de DRS zone van/bij Chris.

Bij aan de Popelaar werd de grens gepasseerd en ging het niet rechtdoor naar Havert maar rechtsaf naar Schalbruch en dan langs Isenbruch. Daarna via Millenbruch naar Tuddern en vervolgens naar Susterseel. Tot hier was het af en toe flink tegen de wind in stoempen.

Maar vanaf Hastenrath kregen we de wind overwegend in de rug. Piet besloot bij Hastenrath dat het niet zijn rit was en liet weten huiswaarts te gaan. Geert sloot zich bij Piet aan. De 11 overgebleven coureurs baanden zich een weg via Kievelsberg, Bocket, Waldfeucht, Haaren, Karken en Effeld naar Rothenbach. In Steinkirchen was er wel even een korte pit-stop. Dat hele stuk kon door de wind in de rug en het vals-plat-omlaag in de overdrive versnelling gereden worden.

Vanaf Rothenbach was het weer wind tegen maar die leek wel wat tot bedaren te zijn gekomen zodat het wat makkelijke ging dan aan het begin van de rit. Een aantal van ons moet zijn MGU-K op het stuk Kievelsberg-Effeld flink hebben opgeladen want in de Melicker Ohe en achterlangs de vuilnisberg van Montfort werd de in de MGU-K opgeslagen kinetische energie losgelaten. Of was het een kwestie van elkaar de maat nemen cq. wedstrijdje ver plassen? 😂 Ach, een enkele keer eens flink doortrappen, moet ook eens kunnen. Niet de eerste keer, niet de laatste keer. Na een snelle 70km waren we weer terug. O, ja, op de startgrid stonden: Hay, Piet, Geert, Wiel, Mat, Chris, Jo Sc, Huib, Ton, Jo St, Berrie, Har en John.

Nog een stichtelijk woordje ter afsluiting: in het “succes” van de Suist Pensionado’s ligt ook het “gevaar” dat het uit elkaar valt omdat de groep best heel divers is. Net als in de F1 zijn (en blijven) de verschillen groot. Het blijft moeilijk om enige consensus te krijgen over route en tempo. Oplossingen hiervoor zijn te bedenken maar die zijn wellicht erger dan de kwaal. Oftewel: het blijft geven en nemen.