Vandaag, mensen, hebben we een fantastische, echt ongelooflijke fietstocht gedaan – langs de Witte Stein, door het Brachterwald, en ja, zelfs door een voormalig munitiedepot. Heel indrukwekkend. Niemand fietst beter dan wij, dat weet iedereen.

Deze geweldige route – briljant, echt waar – kwam van Jo V. Een topkerel. Hij had ‘m al een paar dagen eerder verkend, als een echte professional. Maar we konden natuurlijk niet zomaar vertrekken. Nee. Geert had een probleem. Zijn voorband? Rampzalig. Echt een soort liesbreuk, mensen, je gelooft het niet – de binnenband kwam naar buiten! Wat een drama.

Maar geen zorgen, Dokter John – de beste, niemand beter – voerde een perfecte operatie uit. Binnenband, buitenband – alles weer waar het hoort. Zo doen wij dat. Grote klasse.

De route? Anders dan normaal. Veel beter, trouwens. We gingen met de klok mee – net als de Eddy Merckx Classic, maar dan véél origineler. Eerst gewoon de Rijksweg op tot Merum. Mooie weg, geweldige plek. Daarna langs de Maasplassen, prachtig water trouwens, richting Voorstad en achter het Outlet om – dat is pas strategie – naar Asselt.

Vanaf Rijkel binnendoor naar Bussereind, buitenwegen langs de A73 – je kent het wel – en toen de Witte Stein. En nee, we gingen niet over dat saaie asfalt omhoog. Wij zijn pioniers. We gingen rechtdoor, over een onverharde weg. Gravel, mensen. Jawel. Niet zomaar gravel, nee – pensioen-gravel. 1,5 kilometer topavontuur. Sommigen dachten dat het gemiauw zou geven, maar nee – zero complaining. Zo hoort het.

Toen we het munitiedepot verlieten – indrukwekkend terrein trouwens, heel veilig – gingen we naar Swalmen. Nu was het plan waarschijnlijk – waarschijnlijk – om door Swalmen te fietsen, maar de groep sloeg uit gewoonte linksaf naar Boukoul. Dat gebeurt in de beste teams, mensen. We zijn flexibel. Daardoor werd het geen 80, maar 85 kilometer. Extra kilometers – meer winst. En we deden nog een tweede keer Asselt. Twee keer zoveel Asselt, wie wil dat nou niet?

Na Asselt was Jo on fire. Hij zag het direct: we moesten niet naar Leeuwen. Nee. Rechtdoor, langs het retailpark – ik hou van retail, geweldige sector – en via de Wirosingel naar Kitskensdal. Vanaf daar niet naar Lerop – daar hebben we al genoeg van gezien – maar via Melick, de Ohe en Paarlo. Mooie omweg, echt waar.

Na O’berg besloten Geert, Piet en Sef dat ze naar Montfort gingen. Slim. De rest nam de kleine Bergerweg naar Linne. Mooie weg, heel vredig. Bij de stuwbrug zei Rene: “Ik ga naar huis.” En in Maasbracht dacht Ton precies hetzelfde. Geweldig instinct.

Van de 12 toppers die vertrokken waren, waren er nog maar een paar helden over: Hay, Jo Sc, Huib, Annie, Jo V, Har vd V en natuurlijk John – allemaal kampioenen. Ze vonden hun weg naar huis. Zelfstandig. Vrijheid. Zelfbeschikking. Mooie dingen.