Naar het Drielandenpunt? Nee toch? Zijn ze dan helemaal gek geworden?

Het werd niet uitgesproken maar wellicht dat het bij een enkeling door het hoofd ging 🤣. Mat of Chris, of beide, hadden op een beetje afstand van de groep besloten dat we eens een Drielandentocht zouden doen. Sommigen hoorden ‘Drielandenpunt’. Maar nee, het was toch een Drielandentocht. Een zucht van verlichting ging door het peloton.

Schijnbaar durfden de voorrijders een passage door Dieteren niet aan want het ging, komende vanuit de Doort aan de rand van het dorp weer terug in de richting van Ophoven maar vervolgens dan toch langs de Angels&Daemons naar Maaseik. Maar eer we in Maaseik arriveerden had John lek, een stukje glas. Altijd als de kippen erbij om anderen weer op pad te helpen maar nu moest hij zichzelf helpen. Kon hij gelijk zijn nieuwe CO2 pomp uitproberen die hij pas een dag of twee geleden gekocht had. Je zou iets kunnen roepen over oorzaak en gevolg of zo.

Na Maaseik bleven we zicht houden op het vaderland want het ging over de dijkwegen langs de Maas naar het veer van Stokkem/Berg ad Maas. Na het veer was het vermoedelijk de bedoeling om de Bergerweg te volgen maar die was afgesloten en dus werd er omheen gefietst via Urmond, (bijna) Stein en weer Urmond en dan de Urmonderbaan op richtig Geleen-Sittard. Maar de Urmonderbaan werd weer snel verlaten voor een fietspad dat door een park richting de Hornbach, Intratuin gaat. Dat pad gaat daarna verder tot aan het Zuyderland ziekenhuis.

Na enkele straten van Geleen-Noord gepasseerd te hebben kwamen we bij de bekende overweg nabij station Geleen-Oost. Aan de andere kant van het spoor ging het weer verder naar Munstergeleen langs “Pater Karel”. De bedoeling was om langs de rijksweg naar de Windraak te fietsen maar die mogelijkheid werd ons ontnomen doordat een weg opengebroken was (en ook voor fietsers niet te passeren). Dan bleef er alleen nog maar die ene andere weg over: de kortste weg maar ook de meest steile, die over de Schelberg. De klim is niet lang, zo’n 700mtr. Het venijn zit hierbij niet in de staart maar gelijk aan het begin: op de eerste 350mtr heb je toch een 150 a 200mtr aan 9%. Daarna vlakt het wel snel af. Een paar stoempten, al dan niet staand, over het steilste deel heen, de rest deed het op zijn gemak.

Eenmaal weer gehergroepeerd fietsten we via Doenrade, Viel en Bingelrade naar Jabeek en dan de grens over naar Duitsland. Het zou namelijk een drielandentocht worden, dus dat kon niet anders. De bekende weg van Susterseel naar Hastenrath werd gepakt en aan het einde van de weg ging het niet naar Saeffelen (teleurstelling bij een enkeling) maar naar Kievelsberg en zo door naar Breberen. We gingen na Breberen verder met ‘immer gerade aus’ en passeerden Bocket en belanden in Waldfeucht.

Na Waldfeucht waren we weer terug in eigen land. Het ging niet rechtdoor aan Echterbosch omlaag over de Walfdeuchterbaan maar (teleurstelling bij dezelfde enkeling) rechtsaf langs de Echterboschbaan. Schijnbaar was de teleurstelling dermate dat men dan toch maar via de B-weg naar Maria-Hoop/Diergaarde fietste. Hier zwaaiden Ton en Chris af en gingen naar huis.

De resterende groep fietste nu toch naar de Waldfeuchterbaan en keerde via Pepinusbrug terug. Steven en Mat zwaaiden we uit ter hoogte van de Fuu en Annie, Hay, Henk H, John, Wiel en Huib fietsen via de Kalverweide richting het Hingen waar Hay linea recta naar huis ging. Het resterende 5-tal deed nog even een kopje koffie op Sint-Joost. Jo St was overigens na zijn onfortuinlijke val van enkele weken geleden ook weer van de partij maar om begrijpelijke redenen (nog niet echt hersteld) is hij in Geleen al huiswaarts gegaan.